نقش فدرال رزرو
فدرال رزرو که به طور معمول تحت عنوان فدرال نیز شناخته می‌شود، بانک مرکزی ایالات متحده است که حتی بعضی افراد آن را بانک بانک ها یاد می‌کنند. نظام بانکداری آمریکا که توسط قانون فدرال در سال 1913 ایجاد شد از 12 بانک منطقه ای و 25 شعبه تشکیل شده است و رهبری آن بر عهده هیاتی هفت نفره به نام شورای حکام است.
اعضا این شورا توسط رئیس جمهور معرفی و توسط سنا تایید می‌شوند. نکته جالب این است که مدیران فدرال دوره چهارده ساله دارند. این ممکن است در ظاهر کمی عجیب به نظر برسد، اما در واقع دلیل خوبی دارد.
ما از بانک مرکزی می‌خواهیم که سیاست های پولی خوب و سالمی را به کار بگیرند. با دادن فرصت طولانی، آنها می‌توانند از فشارهای سیاسی که ممکن است در دولت وجود داشته باشند، اجتناب کرده و در عوض بر سیاست پولی تمرکز کنند.
هیات مدیره مستقر در واشنگتن دی سی، وظیفه هدایت و مدیریت فعالیت ها و سیاست های بانک های منطقه ای و همچنین نظارت گسترده بر صنعت خدمات مالی کشور را بر عهده دارد. اغلب از اعضا هیات مدیره و به ویژه رئیس کل خواسته می‌شود تا با کنگره ارتباط برقرار کنند و اطلاعات بروز درباره شرایط مالی فعلی و سلامت اقتصاد به رهبران دولتی بدهند.
وظایف ذکر شده مهم‌اند، اما شاید بتوان گفت مهمترین نقش اعضا هیات مدیره، تعامل و نظارت بر کمیته بازار آزاد فدرال رزرو می‌باشد.
هر هفت عضو هیات مدیره فدرال رزرو در بازار آزار فدرال حضور دارند. از پنج کرسی کمیته رای گیری این بازار آزاد، یکی به طور دائم به رئیس فدرال رزرو نیویورک و چهار کرسی دیگر به چهار نفر از یازده رئیس بانک منطقه ای تعلق دارد.
چرا فدرال رزرو نیویورک اولویت خاصی دارد؟
زیرا عملیات بازار آزاد فدرال رزرو توسط اقتصاددانان فدرال نیویورک انجام می‌گیرد.
هیات مدیره می‌تواند از طریق این بازار که تحت نظارت سیستم فدرال رزرو است، سیاست پولی خود را اجرا کند و در پی ایجاد سطوح پایدار اشتغال و حفظ تروم در سطح مطلوب باشد.
نظارت بر فدرال رزرو
بسیاری بر این باورند که فدرال رزرو یک پروژه دولتی است، اما در واقع نهادی مستقل است. سهام فدرال رزرو متعلق به بانک های عضو است، اما تا حدودی شبیه به تعاونی عمل می‌کنند و مالکیت سهام برای عضویت لازم و ضروری است. فروش و معامله سهام محدود است و سهام همواره با نرخ مشخص شده‌ای پرداخت می‌شود.
درآمد سالانه فدرال رزرو به وزارت خزانه داری واگذار می‌شود و در واقع سهامداران از درآمد‌های خالص سودی نمی‌برند. از آنجا که فدرال با اهداف شخصی اداره نمی‌شود، سهام عنصری از سرمایه گذاری را در خود جای نمی‌دهد و به همین دلیل هیچ وظیفه کنترل یا تعهدی نسبت به سهامداران وجود ندارد.
افزون بر این فدرال می‌تواند بدون تایید دولت تصمیم بگیرد و سیاست های پولی خود را اجرا کند؛ اما همه چیز تحت نظارت کنگره است و همیشه این احتمال وجود دارد که کنگره قوانینی را وضع کند که بر اختیارات فدرال تاثیر بگذارند.
از آنجا که منافع دولت و فدرال به هم گره خورده‌اند، این دو اغلب به صورت شراکتی کار می‌کنند و همین عامل سبب می‌شود که فدرال رزرو تا حدودی مامور دولت محسوب شود.
بنابراین در حالی که فدرال با خود مختاری کار می‌کند، همچنان زیر سایه دولت است و هر دولتی تا حدی بر فعالیت های آن نفوذ دارد. این امر زمانی که رئیس جمهور، دوره ریاست فدرال رزرو را تمدید یا رئیس جدید را نامزد می‌کند، بی گمان بهتر دیده می‌شود.
وزارت خزانه داری آمریکا و روابط آن با فدرال رزرو
وزارت خزانه داری ایالات متحده به هیچ وجه نهادی مستقل نیست و متعلق به شهروندان آمریکایی است. این وزارت خانه که توسط کنگره در سال 1789 تاسیس شد، مسئول مدیریت پول کشور به شمار می‌رود. این خزانه داری حساب های دولت را مدیریت می‌کند، در آمدهای مالیاتی را جمع آوری می‌کند و بر صدور بدهی ها و پرداخت قبوض نیز نظارت دارد. وزارت خزانه داری بسیاری از وظایف خود را از طریق شعبه هایی که زیر چتر این وزارت فعالیت می‌کنند انجام می‌دهد.
یکی از این شاخه ها، خدمات درآمد داخلی است که یک آژانس جمع آوری برای خزانه داری در نظر گرفته می‌شود. بنابر گفته ها، وقتی شهروندان ایالات متحده مالیاتی را که به خدمات درآمد داخلی بدهکارند پرداخت می‌کنند، در اصل آن را به وزارت خزانه داری می‌پردازند؛ نهادی که برای پرداخت صورت حساب های دولت تاسیس شده است.
از آنجا که وزارت خزانه داری وظیفه جمع آوری درآمد ها و پرداخت قبوض برای کشور را بر عهده دارد، می‌توان گفت منافعی در ایجاد اقتصاد با ثبات وجود دارد. فدرال رزرو و خزانه داری با همکاری یکدیگر وظایف خود را برای برای ارتقای سلامت اقتصادی انجام می‌دهند.
خزانه داری پول دولت را مدیریت می‌کند و فدرال رزرو در مقام بانک دولت، معاملات را پردازش می‌کند. افزون بر این، به یاد بیاورید که فدرال موسسه‌ای غیر انتفاعی است و سود خود را به دولت واگذار می‌کند. شایان ذکر است که همراه سودهای فدرال رزرو و مبالغ جمع آوری شده توسط خدمات درآمد داخلی، بخش عظیمی از مالیات نیز به حساب های بانکی وزارت خزانه داری در فدرال واریز می‌شوند.
